گلستان و بوستان کلام اهل بیت (علیهم السلام)

عیون أخبار الرضا ـ به نقل از ابراهیم بن العباس ـ :

هرگز ندیدم که امام رضا علیه السلام به کسی سخن تندی بگوید ، ویا پیش از آن که کسی سخنش تمام شود سخن او را قطع کند . اگر می توانست حاجت کسی را برآورد ، هرگز او را دست خالی برنمی گرداند ؛ هیچ گاه در برابر کسی پای خود را دراز نمی کرد ، وچنانچه کسی در حضور او نشسته بود ، تکیه نمی کرد . هرگز ندیدم که به یکی از غلامان وخدمتکارانش ناسزا بگوید ؛ هرگز ندیدم که آب دهان بیندازد ، ویا هنگام خندیدن قهقهه سر دهد ، بلکه خنده اش تبسّم بود . هرگاه سفره اش را پهن می کرد غلامان وخدمتکاران خود وحتی دربان [و] مِهتر اسبان را با خود سر سفره می نشاند .

عیون أخبار الرضا : 2 / 184 / 7 .

عیون أخبار الرِّضا عن إبراهیمَ بنِ العبّاسِ : ما رَأیتُ أبا الحَسَنِ الرّضا علیه السلام جَفا أحَدا بِکَلِمَةٍ قَطُّ وَلا رَأیتُهُ قَطَعَ عَلی أحَدٍ کَلامَهُ حَتَّی یَفرُغَ مِنهُ ، وَما رَدَّ أحَدا عَن حاجَةٍ یَقدِرُ عَلَیها وَلا حَدَّ رِجلَهُ بَینَ یَدَى جَلیسٍ لَهُ قَطُّ وَلا اتَّکی بَینَ یَدَى جَلیسٍ لَهُ قَطُّ ، وَلا رَأیتُهُ شَتَمَ أحَدا مِن مَوالیهِ وَمَمالیکِهِ قَطُّ ، وَلا رَأیتُهُ تَفَلَ وَلا رَأیتُهُ یُقَهقِهُ فى ضِحکِهِ قَطُّ ، بَل کانَ ضِحکُهُ التَّبَسُّمُ ، وَکانَ إذا خَلا وَنَصَبَ مائِدَتَهُ أجلَسَ مَعَهُ عَلی مائِدَتِهِ مَمالیکَهُ وَمَوالیهِ حَتَّی البَوّابَ السّائِسَ .